مشقت

هر کس از هدایتم پیروی کند، نه گمراه می‌شود و نه به مشقت می‌افتد.

طه، ۱۲۳

جوانانی که نباید قاب می‌شدند...

بیاییم فقط زمانی که کار بیخ پیدا می‌کنه به فکر جوانان نیفتیم؛ از انتخابات گرفته تا جنگ...

این جوانان نباید قاب می‌شدند؛ باید تَکرار می‌شدند...

انجمن‌طور: تنفسی دوباره تا خروشی دیگر

چشمه‌های خشک‌شده‌ی این وبلاگ و تفکراتم دوباره جوشش گرفته و انرژی‌ای که برای مدت‌ها صرف کارهای اجرایی انجمن علمی می‌کردم بازهم به تئوری‌ها معطوف خواهد شد. بسیار خوشحالم که بعنوان یک دانشجوی ۲۲ ساله تجربیات بسیاری اندوختم و حالا بسیار خوشحالم که می‌توانم از این کارهای اجرایی فاصله بگیرم و دوباره در تئوری‌ها غرق شوم؛ دوباره به لاک خودم فرو روم و به تقویت فردی خویش همت گمارم. اما می‌دانم که با تمام مشقت‌های فعالیت‌های اجرایی، موجودی نیستم که به چاردیواری و لاک خودم اکتفا کنم و شاید در سال‌های آینده و درگیر این گونه فعالیت‌های اجرایی شوم. آن‌چه که الان اهمیت دارد،‌این که در این فرصت تنفس میانی، حداکثر تلاش خود را برای تحصیل و جمع آوری و پردازش اطلاعات و تئوری‌ها داشته‌باشم و خیلی قوی‌تر از الان دوباره قدم به فعالیت‌های «واقعی» بگذارم!

امید‌های فرزندی از زمانه‌ای دیگر!

دیروز هم یکی به من گفت که من تفکرات یک آدم دهه شصتی را دارم تا یک دهه هفتادی! نمی‌دانم! گفته دیگر... هرچند اساسا این پدیده‌ای مرسوم است. بنظرم این مساله چندان مهم نیست و مهم‌تر آن است که به آن چه که می‌خواهیم برسیم. گاندی جمله‌ای دارد که پدر بشدت به آن علاقه‌مند است:

!Be the change you want to see in the world

تغییری باش که می‌خواهی در دنیا ببینی!

من دنیای فعلی و زمانه‌اش را تغییر خواهم داد تا به آن‌چه که باید ببینم شبیه‌تر شود!

پشیمانی یا آرمان‌خواهی

بنظرم مزمن‌ترین درد انسان پشیمانی است؛ احساسی که ناشی از اشتباهات گذشته‌ی آدمی است و می‌تواند تا مدت‌ها عامل صیقل روح ما باشد.

اما واقعا تا چه اندازه باید به «پشیمانی» بها داد و با آن چه کرد؟

هرگاه احساسی در ما پدید می‌آید، شاید در کوتاه مدت متاثرکننده باشد؛ اما قطعا در بلندمدت نمودی رفتاری خواهد داشت و هرچقدر بر شخص خویش مسلط‌تر باشیم، می‌توانیم در شکل‌گیری رفتار‌های بعدی‌ هوشیارانه‌تر عمل نموده و آگاهانه تر واکنش دهیم.

چیزی که نباید فراموشش کنیم معجزه‌ی زمان است. واقعا چقدر رویدادهای پیشین و جوانب آن را بخاطر داریم که الان و با منطق فعلیمان بتوانیم از کرده‌های خویش احساس پشیمانی داشته باشیم؟ چه چیزهایی را در لحظه‌ی تصمیم‌گیری نمی‌دانستیم که حالا نسبت به آن‌ها واقفیم؟ من به جمله‌ای اعتقاد دارم که اگر همیشه با منطق و وجدان خویش تصمیم‌گیری کنیم، پشیمانی از گذشته معنایی ندارد. بسیاری از پشیمانی‌های ما بخاطر معجزه‌ی زمان و ناشی از فراموشی‌ ماست؛ مثال ملموس و قابل بحث: انتخابات‌ ریاست جمهوری در ایران و پشیمانی‌هایی که همیشه بعد از آن دچارش می‌شویم؛ نمی‌توانم برای همه یک حکم صادر کنم، ولی احتمالا این فراموشی برای تعدادی از ما ناشی از ضعف حافظه‌ی تاریخی ماست. بنابراین شاید بهتر باشد بجای پشیمانی از اصطلاحات دیگری چون «آرمان‌خواهی» و امثالهم استفاده کنیم.

حلقه

توهمی که خیلی هم دروغ نیست!

شما را به دیدن ویدئوی «نظم نوین جهانی» اثر کنی آغکانا دعوت می‌کنم: