بایگانی شهریور ۱۳۹۶

انتظار روانشناسانه سخن گفتن از من نیست. برای همین این چند خط را عوامانه می‌نویسم:

یکی از برخورد‌های روانشناسانه مبتنی بر آن است که در کودکی چه بر شما گذشته تا رفتار شما را تحلیل کنند. یعنی برای ریشه‌یابی مشکلات روانی شما، به خاطرات و سرگذشت شما حتی به خردسالی بازمی‌گردند. یکی از مسائلی که سخت ذهن مرا مشغول کرده این‌که آیا رفتارهای ناامیدانه و پوچ گرایانه ی جوانان ما حاصل همان جو الکی شاد خردسالی نیست؟ البته کودکان به محبت نیاز دارند، تفریح می‌کنند، محبت بیش‌تری می‌خواهند و بیش‌تر می‌خندند. ولی اگر کودک امروزی را کودکی خودمان و حتی توصیفات کودکی پدر و مادرمان مقایسه کنیم، آیا این متوجه این عنصر «الکی شادی» نمی شوید؟

نگران آینده ترانم هستم :(

هربار که یکی از اقوامم درباره‌ی اجتماع صحبت می‌کند، حرف‌هایش بوی جنایت می‌دهد. البته جهان‌ندیده هم نیست، دبیر است و روابط به‌نسبت وسیعی دارد. می‌دانم که تجربه‌ی شخصی آن‌چنان تلخی از جامعه ندارد، ولی گاهی رسانه‌ها و صفحات جنایت را دنبال می‌کرده. شاید مهم‌ترین تاثیری که رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی بر ما می‌گذارند، ذهنیت ما نسبت به کل جامعه است. ذهنیتی که برای تک‌تک افراد به یک صورت شکل می‌گیرد و در زمان بحران‌ها، رویداد‌ها و یا فرصت‌ها متوجه آن می‌شویم که این تصوراتمان چقدر قوی است که هر کداممان مطابق آن عمل می‌کنیم.