واقعا چگونه می‌توانیم به همین راحتی بر فعالیت‌های اجرایی و مدیریتی و امثالهم نقد وارد کنیم؟
هرچه فکر می‌کنم آنقدر ابعاد مختلف و عوامل تاثیرگذار مختلف بسیار است که می‌ترسم شاید دیگر جرئت نقد کردن نداشته باشم؛ حداکثر شاید سوال بپرسم. حتی همیشه انتظار جواب هم ندارم! می‌دانید، بعضی وقت‌ها حتی نمی‌توان خیلی چیزها را توضیح داد و پاسخی به سوالاتمان هم نیابیم...
رکورد طلاق در ایران شکست؛ ثبت ۱۷۵ هزار جدایی در سال ۱۳۹۶
سازمان ثبت احوال آمار ازدواج و طلاق سال ۱۳۹۶ را منتشر کرده است. براساس این آمار تعداد ازدواج‌های ثبت‌شده نسبت به سال ۱۳۹۵، حدود ۸ درصد (۵۱ هزار مورد) کاهش داشته، در حالی که تعداد طلاق‌ها به حدود ۱۷۵ هزار مورد رسیده که بیشترین آمار ثبت شده در تاریخ ایران است. منبع
از قرن هجدهم که فنون نو وارد معماری شد، آدمی اجازه یافت تا از برخی محدودیت‌هایی که تا پیش از آن طبیعت جلوی پایش گذاشته بود، گذر کرده و ساختمان‌هایی بزرگ‌تر و با تناسباتی جدید بنا کند. تحولاتی که در حد تغییر سبک نماند و لازم بود تا معماران از سنت های خویش دست کشیده و به تجربه بکوشند تا ساحت‌های اجتماعی، فرهنگی و زیبایی‌شناسانه را بازتعریف کنند. بدنبال این تغییرات، شرایط ایجاب می‌کرد تا آکادمی‌های آموزش معماری با رویکرد جدید تاسیس گردد که آغاز آن در ایران همگام با تولد رشته‌ی مهندسی معماری در دانشگاه تهران بود. اما بیاییم و در رویکرد آموزشی خویش مداقه کنیم:
معضل معماری امروز ما نه قوام، که دوام آن است.
نقل به مضمون، دکتر پرچمی (کلاس متره)
(تصویر از مرکز جهانی بهائیان، اسرائیل، اثر امانت)
اما معماری بهایی؛ با دینی روبروییم که با توجه به ایرانی بودن پیامبرش و نزدیکی تعالیم کلی آن با اسلام انگاری که دینشان، یک نوگرایی ایرانی-اسلامی است و از این جهت شاید معماری اش هم قابل الهام و قابل بررسی باشد که در عبادتگاه «لوتوس» کاملا مشهود است. اما نکته‌ی قابل توجه، سبک معماری ای است که امانت برای بعضی اثار بهایی خود انتخاب کرده: نئوکلاسیک رومی و نه ایرانی یا اسلامی!
دیگران ما رو با عنوان فعالیتامون به یاد می آرن و ما خودمونو با کلی خاطرات و تجربه...
عرفان یعنی زنت عاشقت باشه بچه‌هات برات بمیرن
عرفان یعنی شوهرت عاشقت باشه غیر تو کسی رو نبینه
عرفان یعنی همسایه‌ات ازت راضی باشه کسی ازت آزار نبینه
مردم از زبونت نترسن. بدرد مردم بخوری...
حسن آقامیری
می‌گویند 40 سالگی سن پختگی و کمال آدمی است. تصادفا متوجه شدم که دقیقا 40 مطلب است که محوریت هیچ‌یک از مطالب اخیرم درباره‌ی معماری نیست! افلا یعقلون؟
برای واقع‌بین شدن نباید عجله کرد، برای تبدیل رویا به واقعیت هیچ آسانسوری وجود ندارد و باید پله‌ها را یکی یکی بالا آمد.
دو مثال ملموس:
۱- یکی از هم‌کلاسی‌هایم بخاطر شرایطی که داشت خیلی زود و در دوران دبیرستان با رشته‌ی معماری آشنا شد و جو واقعی آن، بازار کار و حواشی آن را درک کرد. او خیلی زودتر از آن که باید، دانست و بنظرم هیچ‌گاه فرصت آن را نیافت که رویا پردازی‌های یک ترم‌یکی را داشته‌باشد. کم‌تر ذوق کرد و محافظه‌کار بار آمد. او قربانی زود فهمیدن شده بود.
۲- یکی از دوستانم خیلی زود و از دوران راهنمایی و دبیرستان شروع کرد به خواندن کتاب‌های سنگین و رمان‌های خیلی عمیق. حالا که سال‌ها از آن دوران گذشته، وقتی که به او نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم که او هنوز شنا بلد نبود و در همان رمان‌های عمیق غرق شده. حالا که به او نگاه می‌کنم، همچون محافظه‌کاری است که جرئت آن را ندارد که نظرهایش را بگوید. از کم‌رویی نیست؛ آنقدر کتاب‌های عمیق خوانده که دیگر می‌داند هر نظری که بدهد ناچیز است و این حرف‌ها از اساس در دنیای نهیلیستی معنایی ندارد. مجبور شد برای آن‌که رفتار و گفتارش با دانسته‌هایش مطابقت داشته‌باشد، همچون یک آدم 50 ساله برخورد کند!
