همان گونه که در دو پست اخیر درباره هرج و مرج کنونی معماری نگاشتم، حال می خواهم از یکی از دردسترس ترین راهکار ها اشاره کنم.
همان گونه که از عنوان نیز پیداست، برخی معماران مفرّ وضع موجود را بازگشت به معماری کهن می پندارند.
در نقد و بررسی این موضوع مطالب بسیاری نگاشته شده و از آن به نام pastiche یاد می شود و البته باید بدانیم که در این مسیر موافقان بسیاری بین مردم خواهیم یافت. ( مثلا در انگلیس، سبک ویکتوریایی هنوز هم رایج به کاربرده می شود یا کلیساهایی که برگرفته از سبک گوتیک می باشند)
لیکن می خواهم با یک مثال که به ذهنم رسید، این روش را نقد کنم. فرض کنید، شما در حال دیدن آلبوم کودکی خود می باشید. حتما از دیدن آن لذت می برید و به یاد وقایع آن می افتید. (دقیقا مثل مشاهده ی سبک های قدیمی) حتی بعضا دوست دارید که برای ثانیه ای هم که شده آن لحظات را دوباره بچشید! (دقیقا شبیه پاستیژ) ولی خوب می دانید که چنین اتفاقی هرگز نخواهد افتاد! زیرا می دانید که زمانی گذشته و شما و پیرامونتان را تغییر داده! شرایطتتان عوض شده است!
برای مطالعه ی بیش تر به مجله معمار شماره 87 رجوع کنید.
