طوفان

زیر زنجیر دیو سیاه ، زیر نفسای سینه سیاه

هنوز آدرس پریا میده

کَنده از مرز زمان ، مثل صدف رو عرض جهان

خشکی زده ، گوشاتو بچسبون بش صدای دریا میده

این منم یه تن روی خس زیر خستگی هیاهوی کویر

این منم یه خسته ی ریل ، این منم یه واگن سیر

گذشته از ایستگاهِ عطش ، تشنه حتی کنار دریا

این منم بی باور به آب ، این منم

این منم دست زیر تنِ ترکه ی پتیاره ها

تاول کف پام ، با پای پیاده لای پا

پای برهنه متوهم کفش

این منم نقش زیر تن شهر تیغ تا یه تف به گُندگی دهن صدا

ناخن کشیده شده ی خنده ، زاییده ی زادگاه ساحره ها

این منم درد باورم ، پاره قلب نفس تَلَکه شدم

زیر خطر دردِ ارّه ها ، این منم نبرد ارّه ها

از جنگِ زمین بُریده ، یه پای روحمو مین جوییده

این منم دفتر پُر از خطر خاطرات خط های روی تنم

پاک نمیشن نیم صفحه سفیدی رو جا زد ، خاطره مداد و میتراشید

صفحه ی شکستگیمو تا زد

محکم گفت پَرَم شکست ، نوک مدادش رو تنم شکست

شاعرم کرد شعر شد ، هر کلمه که روی تَنم نشست

خط های روی تنم پاک نمیشن نیم صفحه سفیدی رو جا زد

خاطره مداد و میتراشید ، صفحه ی شکستگیمو تا زد

محکم گفت پَرَم شکست ، نوک مدادش رو تنم شکست

شاعرم کرد شعر شد ، هر کلمه که روی تَنم نشست

از آب گذشتم بوی ماهیِ مُرده میدم

از کلمه های مُرده گذشتم ، بوی سوی یه جمله میدم

تو که چشمات بازه واسه دیدنِ من ، نگام کُن بو عقده میدم

من میونِ دودِ میونِ گَلوم ، عمریه بوی سُرفه میدم

از این همه پاسخ گذشتم ، بوی اونکه میپرسه میدم

خوب نگام کن من یه صدا ، بیرون زده از شهرِ سُکون

شهر خستگیِ پنجه ی پا

من یه قلبِ بیرون از بدن ، بوی سینه های جِر خورده میدم

من اون طوفان خسته ــَم ، بوی برگای دل مُرده میدم

ایستادن مرگِ منه ، بوی رفتن توی جمله میدم

این منم ، نگار تو ، زخمی مداد تو

تووی همه ی آبای دنیا ، دنبالِ کِشتی نگاهِ تو

گفتی نگار این تویی باد ، این منم طوفانِ صدای تو

دنبالِ رهائیم ، توو نرفته های تو

طوفان، گویای وضع فعلی ما آدم‌هایی است که در این زمانه ایم.

طوفان-سورنا