مورفین

شیکممون کاردو بُرید ، گلومون طنابو جویید

وعده های سم میخوریم ، معدمون سَمو بُرید

ارتفاع اَدا اصول درآورد ، جاذبه حرکتِ گوله رو خورد

بعد از هزار سال از دنبال مرگ ، گشتن شدیم نا امید

عمیق ترین دریا یه شوخیِ مضحک بود ،گسل ضربِ زمین یا قوطیِ مُطرب بود

تقویم زمانو تُف کرد معلوم نی چندمو ، رعد و برق نترسون ساقه هایِ گندمو

خطر توو خواب عمیقِ ما داد میزنیم ، لعنتی شکلِ زندگی عجیبه

نه بُمب ، نه کارد ، نه گارد ، نه مرگ ،شهرِ همیشه ها شهرِ لطافتِ تیغه

آی باد ، صدای زوزه ی کفشت ، میاد توو کوچه ی مغزم

تو هم مثلِ من تبعید شدی میون این جهان

آی ، بچرخ میون بوته ها ،آی پیدا کن بذرِ این جهانو

باد بشکن ، حبس و بندِ مرگو ، این ابدیّت داره میکُشه انسانو ، آی باد

بعدِ رقصِ مورفین توو شاهرگِ جنجال ، توو بزمِ جنگ دَم از دوستی زدن

زمستون با شهوت لُخت کرد درختو ، اینجا سایه ها از سرما رو*پی ترن

زیرِ درختای لخت از سایه میگفت ، آهن کشید دورِ دستای تیغو

تیزیِ حقیقت زیرِ مورفین آرامش ، هر سایه ی دروغ از همسایه میگفت

ویروسِ رو*پی مُسریِ آرامش ، آماده بود واسه انتشار

موجِ دستِ دوستی ، با کارد زیر آستین

ابتذال اتفاق افتاد ، اونجا که جهانش شد آرمانش

دید که مالامالِ از دروغ ، دلش گرفت از غروب

حقیقتو رنگ کرد با طلوع

خُنکای سایه داشت اهمیت میگرفت ، کم کم جهانش رنگِ ابدیّت میگرفت

جهل مرگو زنجیر کرد ، ارزشِ فرصت رو به تحلیل رفت

آیینه بی جیوه شد ، شیشه شد بازتابو باخت

آه ، مرگو کُشت آرمانو ساخت

ساعت ایستاد ، زمان عتیقه شد ، خوابِ آرامش توو تخت ابدیّت بیمه شد

تووی وهم سایه از بی برگیِ درخت غافل موند ، جهانش بی میوه شد

آی باد ، صدای زوزه ی کفشت ، میاد توو کوچه ی مغزم

تو هم مثلِ من تبعید شدی میون این جهان

آی ، بچرخ میون بوته ها ، آی پیدا کن بذرِ این جهانو

باد بشکن ، حبس و بندِ مرگو ، این ابدیّت داره میکُشه انسانو ، آی باد

با سوزِ وزیدن این چُرتو پاره کن ، آی باد بیا و بشکن این رویایِ ساکنو ، آی باد

پیدا کن مرگِ این جهانو ، آی باد این ابدیّت داره میکُشه انسانو

بنظرم، قوی ترین شعر در مفهوم اجتماعی

مورفین- سورنا