خیلی خلاصه در کارهای گروهی دو نوع شخصیت یافت می شه. شجاع کله شق و محافظه کار و محتاط.
هر دو به شدت برای گروه نیازمندند که اگه همه از یک گونه باشه فاجعه به بار میاد.
خیلی خلاصه در کارهای گروهی دو نوع شخصیت یافت می شه. شجاع کله شق و محافظه کار و محتاط.
هر دو به شدت برای گروه نیازمندند که اگه همه از یک گونه باشه فاجعه به بار میاد.
خیلی عجیبه. صبر دوای خیلی چیزهاست. اون هم وقتی ببینی اکثر آدم ها برای کنار هم قرار گرفتن به یک سری مفاصل نیازمندن. مفصلایی که تنها شرط کارکردشون انعطافه و شرط تعادل و استواری سیستم همین انسان های صبوره.
فاز اپوزوسیون گرفتن راحته. ما هم یه دوره اپوزوسیون بودیم چون راهی برای ورود و اصلاح ساختار انجمن علمی نبود. ولی اگر راهی دیدید که می تونید ساختار رو درست کنید دست بجنبونید. یاد امام علی-علیه السلام- می افتم که بنده خدا توی اون چند ده سالی که خلیفه نبود، اون قدر در تصمیمات سیاسی کمک کرد که خلیفه دوم -که خداوند ان شاء الله راضی باشه ازش- چند ده بار گفته: «لولا علی لهلک عمر» (اگر علی نبود عمر هلاک می شد.)
سیاستم همینه. تا جایی که می شه اصلاح طلب هستم که آنارشیسم، جنگی است برای نابود کردن و نه به وجود آوردن. بارها من رو یاد انقلاب مصر می ندازه. مردم دیکتاتور رو می خواستن نابود کنند و شعار می دادن: «الشعب یرید اسقاط النظام» نظام سقوط کرد. ولی ای بابا. این اول بدبختیا بود. بعدش چی؟ مردم به جون هم افتادن و بعد چند وقت دوباره یه دیکتاتورطور اومد روی کار.
اولین مشکل ما اینه که وقتی به نامزد و فرد مورد نظرمون رای می دیم خوشحال خوشحال می ریم می شینیم گوشه ی گود و منتظر تحولاتیم. نکن برادر. بلند شو! اتفاقا اون بنده خدا از الان نیاز به کمک داره. اسطورشم نکن. چون از پسش برنمیاد این طوری فواره چون بلند شود سرنگون شود.