وبلاگ نویسی، الانش خیلی قشنگ تر از ۱۰ سال پیشه. دست همون موقعی که رونق داشت رو می گم. وقتی که همه به خاطر مد و دوست یابی متنای عاشقانه می نوشتن.
خدا رو شکر این قشر فعلا در جبهه های دیگری چون اینستاگرام مشغول مخ زنی هستن و دنبال عکسای قشنگن! از متن رسیدن به تصویر. بعدی چی باشه خدا می دونه. فرصت رو مغتنم می شمارم و برای همون 3-4 دنبال کننده ای که برام از یک دنیا با ارزش تر هستند، می نویسم.
وبلاگ الانش قشنگه. چون یک پرده ی محرمیت روش کشیده شده و خیلیا سمتش نمیان. برای بقیه هست. ولی نه هر بقیه ای!
هر کسی از یک راهی برای ادامه ی مسیرش انرژی می گیره. من این رو از مردم می گیرم. از سادگیشون. از این که توی ساختاری پیچیده و فاسد غرق می شن و مجبورن نقش بازی کنن. مجبورن کثیف باشن. ولی نیستن...
من این انرژی رو از بچه های توی پارک محله مون می گیرم. همونایی بلند و بی پیرایه بازی می کنن. از همون زوجای جوونی که دغدغه ای ندارن و فقط دنبال عشق بازی های آبکی هستن. از دانشجوهای بهترین دانشگاه ایران سر کلاسایی که همیشه دارن چرت می زنن یا اصلا دغدغه شون درس خوندن نیست. خیلی دلم می سوزه و این بهم انگیزه می ده.
یک نیمه شب نامه ی صادقانه
