بعد از آن بلبشوی جشنواره‌ی فجر نسبت به حاتمی‌کیا دو دل شده‌بودم و امشب ترجیح دادم «بادیگارد» را دوباره تماشا کنم. والله باید دستان چنین مردی را به گرمی فشرد و برایش آرزوی موفقیت داشت؛ چرا که بیان‌گر احساسات گرم، عمیق و دغدغه‌مندانه‌ای است که اشک‌ها را جاری می‌کند. در کشوری که هزاران میلیارد صرف اسلام‌گرایی می‌شود ولی به نقل از مادرم همین امروز در یک کلاس پیش‌دانشگاهی فقط یک نفر می‌دانست امام «مجتبی(ع)» امام چندم شیعیان است، باید زار زار ناله کرد و گریست. در کشوری که از هر صد صدای انقلابی، یکی مانند حاتمی‌کیا پیدا می‌شود که هنوز صدا و مرامش بوی اصالت می‌دهد را باید خود خداوند حفظ کند. امید به آن که در عصر آزمایش‌ها تا آخر مثل حیدر پابرجا بماند!