ایران سرزمینی است با ابنیه تاریخی فراوان، معمارانی بسیار و چهره هایی که حرفی برای گفتن دارند! سرزمینی که طبق آمار، تقریبا 200.000 دانشجوی معماری دارد! سرزمینی که تا بگردی نیروی کار دارد. اصلا این جا مشکل کمبود نیرو نیست!
پس چرا وضع کنونی معماری ما چنین است، منظور آن است که چرا با این همه معمار و ابنیه جذاب و مدرن، وحدت کلی در شهر پدید نیامده است؟
چرا چشم ها پس از مدتی، آزرده از دیدن این همه تفاوت و تنوع می شوند؟
اصلا چرا هنوز، سبکی درخور فرهنگ ایران امروز نساخته ایم؟ آیا معماری امروز ایران همین هرج و مرج است؟
