کم تر خیابانی را در شهرهایمان می بینیم که در آن ساختمانی درحال ساخت وجود نداشته باشد. این یکی از ویژگی های کشور در حال توسعه است و البته فرصتی ویژه برای هر معماری تلقی می شود.
همان طور که این ساخت و ساز ها می تواند به زیبایی و بهبود جلوه ی شهری کمک کند، می تواند بر هرج و مرج و بی نظمی شهر بیفزاید.
در کشورهای توسعه یافته، معمولا قوانین سخت گیرانه ای برای هر محله اتخاذ شده تا بر زیبایی شهر افزوده و بنای های اصلی و مراکز خرید به راحتی از مناطق مسکونی تمیز داده می شوند.
اصلا در خیلی از کشور ها، مانند انگلیس شاهد استفاده ی گسترده از سبک های قدیمی شان مانند سبک ویکتوریایی هستیم.
محله هایی که با تکرار منظم یک الگو به زیبایی خاص می رسند.
اما در ایران نیز، در سال های اخیر شورای شهر و شهرداری برای منظم کردن معماری دست به کار شده اند.
قطعا سخنان آیت الله خامنه ای نیز در تکاپوی فعلی نهاد ها موثر بوده است:
حقیقتاً معماری و نمای تهران، نمای یک شهر اسلامی نیست و شهرداری و شورای شهر باید این موضوع را جزو جدی‌ترین مسائل خود بدانند... باید هرچه ممکن است، محیط زندگی شهر به گونه‌ای طراحی و ساخته شود که تحقق سبک زندگی اسلامی راحت‌تر امکان‌پذیر باشد. (10/1392)
\حال نوبت متخصصین است تا چنین حرفی را به زبان معماری برگردانند...
مصوباتی در این چند سال بوده تا در این جهت گامی برداشته شود:
از یکی دوسال اخیر استفاده از نمای کامپوزیتی ممنوع شده که البته دلیل آن را سرطان زا بودن مصالح آن اعلام کرده اند.
استفاده از نمای کلاسیک (رومی) در تهران ممنوع شده و بناهایی که جوازشان را جدیدا می گیرند، حق استفاده از این نوع نما را ندارند.
البته ضوابط بیش تر و منظم تری در حال نگارش است تا بتوان نظارت بیش تری بر ابنیه کرد. مثلا در حال حاضر استفاده از نماهای بتنی نیز ممنوع گشته.
آیا واقعا این قوانین شهر ما را زیباتر می کند؟
آیا منظور آیت الله خامنه ای، بازگشت به سبک های گذشته است؟
آیا تنها با ممنوع کردن نما های سبک خارجی می توان به این مهم دست یافت؟
آیا هر بنای چوبی را می توان "اسلامی" نامید؟!
.
.
.
حداقل امیدوارم که ضوابط با حضور متخصصین نگاشته شود!
