عامل بقا یا انگیزه؟

ساعت نزدیک به سه‌ونیم نیمه شب است. برخی فعالیت‌ها را نمی‌توان در هر ساعتی از روز انجام داد. ولی برخی دیگر آن‌قدر ضروری است که آن دو عقربه‌ی چرخان، عامل بازدارنده‌ و معوق‌کننده نیستند!

شاید انگیزه کمی جوان‌پسندتر باشد و در دنیای امروزی حیاتی جلوه کند، اما بنظر برای زندگی کردن «انگیزه» ارضاء‌کننده نیست. باید به پدیده‌ای ازلی‌تری اشاره کرد و آن بقاست. آدم‌ها همیشه برای بقا می‌جنگند. بنابراین اگر این‌چنین باشد، قطعا قسمتی از بقای من در همین نوشته‌هاست که در پاسی از شب به آن‌ها پناه آورده‌ام.

از ع تا ف

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

منبع انگیزه

هر کسی از یک راهی برای ادامه ی مسیرش انرژی می گیره. من این رو از مردم می گیرم. از سادگیشون. از این که توی ساختاری پیچیده و فاسد غرق می شن و مجبورن نقش بازی کنن. مجبورن کثیف باشن. ولی نیستن...

من این انرژی رو از بچه های توی پارک محله مون می گیرم. همونایی بلند و بی پیرایه بازی می کنن. از همون زوجای جوونی که دغدغه ای ندارن و فقط دنبال عشق بازی های آبکی هستن. از دانشجوهای بهترین دانشگاه ایران سر کلاسایی که همیشه دارن چرت می زنن یا اصلا دغدغه شون درس خوندن نیست. خیلی دلم می سوزه و این بهم انگیزه می ده.

یک نیمه شب نامه ی صادقانه

اکسیری به نام <انگیزه>

تقریبا یک سال گذشته که <معماری> را انتخاب کرده ام.

یادم می آید که آن موقع ها وقتی از کسی مشورت می گرفتم٬ برایم آینده ی شغلی و پروژه های دانشگاهی جذاب بود. تفاوت معماری و عمران را نیز جویا می شدم و نگران بودم که راجع به رشته ام اشتباه فکر کنم.

حال که سالی گذشته و به آن مواقع فکر می کنم٬ از سوالات ناشیانه ای که داشتم خنده ام می گیرد.

اما چیزی مشترک در بیش تر این مشورت خواهی ها یافتم٬ که هنوز برایم کمی گنگ است!

خیلی ها به من گفتند: انگیزه تو از دست نده! پشتکار داشته باش و خسته نشو!

---

اندکی که بگذرد بدیهی است که یکی از عوامل جذابیت رشته از بین می رود٬ دیگر رشته و دانشگاه برایت عادی می شود. به اصطلاح رشته و دانشگاهت کهنه می شود.

و کم کم تفاوت دانشجویان به انگیزه و پشتکارشان بستگی خواهد داشت و از معیار هایی چون هوش و استعداد نیز پیشی می گیرد.

دانشجوی با هوش و استعداد که ریخته :)

برای تعریف انگیزه به همین «صفحه ی ابهام زدایی ویکی پدیا» اکتفا می کنم: