بایگانی آبان ۱۳۹۷ :: معمار بیست

ساعت‌های آخر حضورم در آلمان است و در صف فرودگاه منتظرم تا بلیط پروازم را بگیرم. در صف ایرانیان تک و توک افرادی هستند که مقنعه‌ای به سر داشته باشند و اکثرشان تا آخرین لحظه‌‌های حضورشان در هواپیما هم این پارچه‌ی سنگین را به سر نخواهند کرد. درست در طرف دیگری از فرودگاه صف طویلی برای پرواز به قاهره تشکیل شده؛ آن‌ها چقدر متشرع‌تر از ما می‌نمایند. نصفشان هم چیزی به سر ندارند که از چهره‌شان مشخص است که آلمانی اند.

بحث چهره شد. این جا تازه متوجه شده ام که چقدر از چهره و حتی اخلاقا شبیه به عرب‌ها هستیم. خیلی بیش‌تر از ترک‌ها. وقتی که چشم و گوش ما بسته باشد، آری ما با افغان‌ها هم تفاوت داریم. از بدی‌های توریست پذیر نبودن مملکت ما همین است که از شبیه‌ترین نژاد‌ها هم نفرت داریم.

از صبح تا الان یک مساله‌ی دیگری ذهنم را مشوش کرده؛ اگر بعدا یکی از اطرافیانم از من مشورت خواست و به استطاعت مالی رسیده بود، آیا اول باید به حج واجب برود یا به آلمان؟

می‌دانم سوالی عجیب است! اما واقعا چالش من شده و بخاطر مهم‌ترین دستاوردم از سفر آلمان نشات می‌گیرد: آن‌جا بود که فهمیدم انسان آزاد است. آن‌قدر حریم خصوصی بزرگی دور هر آدمی وجود دارد که به انسان قدرت انجام خیلی از کارهای خارج از عرف را می‌دهد. به همین خاطر انسان متوجه «قدرت» خویش می‌شود. آن‌جاست که خودش تصمیم می‌گیرد که خیلی از کارها را نکند. این عزم برای عدم انجام کارهای خلاف، با شرایط ایران که «نمی‌توان» در آن خلاف کرد زمین تا آسمان فرق دارد.

مثالی بزنم: تا پیش از این در میهمانی‌های ایران هر جا که می‌رفتم همیشه می‌گفتم که من پرهیز غذایی ندارم و گوشت و ماهی و خورش برایم تفاوتی ندارد. اما این‌جا در یک میهمانی که با هندی‌ها بودیم، تازه متوجه شدم که ما پرهیز غذایی داریم! نه شراب می‌خوریم و نه الکل و نه خیلی از گوشت‌ها را! همینش جذاب است. آزادی مقدمه‌ی دین‌داری است و تا وقتی که نفهمی که سبک زندگی‌های بسیار و بی‌قید زیادی موازی با اسلام وجود دارد حقیقتا به وجهی از دین وقوف پیدا نمی‌کنی.