صدر اسلام هم دوره ی عجیبی است.
اگر به عنوان یک معتقد و مسلمان با چاشنی تشیع به آن نگاه کنیم. تمام حق و حقیقت در جامعه ای به شدت فقیر از نوع فرهنگی ظهور کرده. بسیار اتفاق عجیبی است. آخرین مهره در پست ترین نقطه فرود می آید و بعد پیامبر (ص) از دنیا می رود. یعنی کسی که جامعه روی حق بودنش حرفی نداشت و جامعه و مردم باید تصمیم بگیرند. در حقیقت انگاری که از دوره ی پسا پیامبر تا به حال دوره ای است که همواره کشمکش میان حق های واهی و بسیار به وجود می آید. روی حقیقت پرده ای کشیده می شود و کشمکش آغاز می شود
علی(ع) که عین حقیقت را درک کرده و خود مامور اجرا و ادامه ی آن است چه واکنشی می دهد؟
قیام نمی کند. کمکشان هم می کند و در عین حال سخن می گوید. البته پیچیده تر از این هم می شود...
مایی که فقط بویی از حقیقت برده و اصلا ماموریتی نداریم چگونه واکنش می دهیم؟
به نظر حاصل تمام دل نوشته هایی که از فروردین نوشتم به این جا ختم می شود.
اسطوره و نخبه ی خوبی یافتم ipdl.ir/o0
