انجمنطور1: رای

اولین مشکل ما اینه که وقتی به نامزد و فرد مورد نظرمون رای می دیم خوشحال خوشحال می ریم می شینیم گوشه ی گود و منتظر تحولاتیم. نکن برادر. بلند شو! اتفاقا اون بنده خدا از الان نیاز به کمک داره. اسطورشم نکن. چون از پسش برنمیاد این طوری فواره چون بلند شود سرنگون شود.

انجمنطور

انجمنطور گزارشی است از اتفاقاتی که در مدت دبیری انجمن علمی بر من گذشت و چه چیزهایی که دیدم و چه تجربه هایی که دارم

شگفتی سازان 2017

میانه اسفندماه، برندگان مهم‌ ترین جایزه‌ی معماری اعلام شدند. جایزه‌ ای که برخی از نام‌آوران معماری به آن دست یافته و از طرفی برخی از بزرگ‌ترین مشاهیر هیچگاه به آن نایل نشده‌اند. مساله‌ای که نشان از رویکرد خاص مسابقه و داوران آن دارد. جایزه‌ای که از حیث جایگاه، به نوبل معماری مشهور است. امسال، داوران کسی را برنده اعلام کردند که از چند نظرموجب شگفتی منتقدین بود:

مدت تالیف یادداشت: 240 دقیقه - زمان مطالعه: 15 دقیقه

تهران: استانداردهایی که ناهمسو با کیفیت

پدربزرگ من برای سال هاست که در شهرستانی در استان فارس زندگی می کند. جایی که در طول دهه های اخیر هم چون تهران و در مقیاسی کوچک تر توسعه یافته و روند روبه رشدی در افزایش وسعت و جمعیت داشته است. پدر بزرگ من در طول این مدت برای سال ها با این شهرستان خو گرفته. تفریحش پیداروی است و هر روز صبح مسافتی طولانی را برای رسیدن به بازار طی می کند. نان می خرد و عصر هم به منزل بزرگ و حیاط دار خود باز می گردد.

مدتی پیش پدربزرگ تصمیم گرفت تا برای دیدن ما نوه ها و فرزندانش، عازم سفری چند روزه به تهران شود. ابرشهری پرجمعیت و رنگارنگ، از این حیث که در هر ناحیه، کیفیت های فضایی متفاوتی را می توان ادراک کرد. اما مقصد او سعادت آباد بود، محله ای که حداقل عرفا جزو مناطق لوکس و بالاشهر حساب می شود. 

در طول این چند روز او از خانه ی بزرگ و با حیاط با صفایش دل کنده بود و در قالب زندگی آپارتمانی، در تلاش بودم تا در عوض این محرومیت، او را با فضاهای عمومی شهری چون پارک و مسجد نزدیک تر کنم تا از کمبودی که دچارش شده بود رهایی یابد.

اما چرا موفق نمی شدم؟
مدت تالیف پست: 120دقیقه، مدت خواندن پست: 10 دقیقه

مصداق

صدر اسلام هم دوره ی عجیبی است.

اگر به عنوان یک معتقد و مسلمان با چاشنی تشیع به آن نگاه کنیم. تمام حق و حقیقت در جامعه ای به شدت فقیر از نوع فرهنگی ظهور کرده. بسیار اتفاق عجیبی است. آخرین مهره در پست ترین نقطه فرود می آید و بعد پیامبر (ص) از دنیا می رود. یعنی کسی که جامعه روی حق بودنش حرفی نداشت و جامعه و مردم باید تصمیم بگیرند. در حقیقت انگاری که از دوره ی پسا پیامبر تا به حال دوره ای است که همواره کشمکش میان حق های واهی و بسیار به وجود می آید. روی حقیقت پرده ای کشیده می شود و کشمکش آغاز می شود

علی(ع) که عین حقیقت را درک کرده و خود مامور اجرا و ادامه ی آن است چه واکنشی می دهد؟

قیام نمی کند. کمکشان هم می کند و در عین حال سخن می گوید. البته پیچیده تر از این هم می شود...

مایی که فقط بویی از حقیقت برده و اصلا ماموریتی نداریم چگونه واکنش می دهیم؟

به نظر حاصل تمام دل نوشته هایی که از فروردین نوشتم به این جا ختم می شود.

اسطوره و نخبه ی خوبی یافتم ipdl.ir/o0

فریاد سکوت

گفتم،

نمی توانی در این مملکت بحثی کنی

و پس از چند دقیقه بحث ارزشی نشه

به این معنی که با ارزش یکایک افراد

و سنت ها و آداب شان قیاس بشه

در جنگ برای نابودی این ساختار بودم

تا منطق زوری و عقلانی را به جای سنت ها بنشانم

نظرم عوض شد

شاید روحشان را بکشم

با سکوتم فریاد می زنم که ارزش هایتان برای وجودتان لازم است

و من به خاطر آدمیتتان حرفی نمی زنم

با عملم ارزش هایم را فریاد می زنم تا اگر ملتفت بودند به من نزدیک شوند

آدمیت شما در مختار بودنتان است.

از حالا تمام تلاشم را از نابود کردن ساختار های ارزشیتان

به سوی خودم معطوف می کنم. باید رفتارم را بسازم

باید اسطوره شد تا به تو رجوع کنند و تو اصلاح کنی

و اسطوره با عمل اسطوره می شود.

کشف می شود و نه عرضه

و ارزش هایش

هضم می شود

و نه تجویز

افراد را مجرم نکنیم

قوانین طوری است که مجرم بالفطره بزرگ می شویم! اجبارهایی که حتی زورشان نمی رسد تا اعمال شوند. تنها اثرشان آن است که در موضع یک گناهکار قرار می گیریم و بزرگ می شویم. یاد می گیریم نقش بازی کنیم. با دروغ و دورویی بزرگ می شویم.

 وجدانمان بی خیال می شود و الخ...

نظم نوین جهانی

سلام دوستای عزیزم

میدونم حوصله متن بلند ندارین پس میرم سر اصل مطلب

قبل از هر چیز میخوام ببرمتون به ۱۰ سال پیش... موقعی که یه بچه کوچولوی ناز نازی بودیم... ☺️ وقتی که تنها دغدغمون یه بادکنک صورتی با یه عکس خوشگل روش بود 😍 و موقع خوردن بستنی تو پارک لی لی کنان از پاکی خدا تو قلبمون لذت می‌بردیم ❤️😍

اگه دو تا بچه دیگه میدیدیم می‌دویدیم سمتشون و بدون توجه به جنسیتشون همه با هم بازی میکردیم...

یادتونه؟ حتی فکر کردن بهش آرامش بخشه 😌😌

انگار همه افکار منفی آدمو میگیره...

ولی حالا چی شدیم؟ 

تا حالا فکر کردین؟

دیگه لی لی کردنامون تموم شده...

حتی بستنی رو نمیخوریم مگر اینکه بخوایم عکسشو از دریچه اینستاگرام به عالم و آدم نشون بدیم...

هم بازی هامون پسرا و دخترایی شدن که جز روابط کثیف به چیزی فکر نمی کنن و خودمون هم بدتر از اوناییم...

تمام وقتمون با این میگذره که دنبال جنس مخالف بگردیم و به هیچی دیگه فکر نمیکنیم...

ما چمون شده؟ یعنی نمیتونیم به چیزی جز چیزایی که تلویزیون به خوردمون میده فکر کنیم؟ 

ضرر بزرگی کردیم....

کودکیِ به این نابی رو دادیم و یه موجودی شدیم پر از جنجال های خالی و کثیف...

متن بالا به نقل قول از کانال: https://t.me/KillNWO

---

پ.ن: این یک تغییر سبک در زندگی نیست. این تغییر در ساختار زندگی است. این نوستالژی نیست که به یادش غبطه بخوریم و سعی کنیم زنده نگهش داریم. به نظر بحث عمیق تر از این حرف هاست. اسمش را هر چه می خواهید بگذارید: اگر خواستید جدی بگیرید می توانید بگویید آخرالزمان یا نظم نوین یا ...

بردگی

انسان ها دیگر در زندگی خودشان هم دخالتی نمی کنند.

بودریار - «بعد از خوشگذرانی چه می کنی؟»

2: تفکر ارزشی، عامل پایستگی یا زهر؟

به نظرم در پست قبلی درگیر نظریه توطئه شدم و سنت را ابزار دست نخبگان دانستم. هر چند بسیار جذاب است، ولی به نظرم غیر دقیق است و اطلاق آن به طور کلی غیرصحیح است.

سنت راهی است که مردم برمی گزینند و نخبگان سعی در اصلاح آن دارند. این جاست که نگاه دوم در بررسی جایگاه مردم یا سنت دربرابر خبرگان شکل می گیرد:

خبرگان در تلاشند تا به آهستگی سنت را به سمت اعتلا شکل دهند. جمله ی بسیار مشهوری از بروس لی (زاده ی فرهنگ چین) نقل می شود که «آب باش»

 

نخبگان خیلی زود متوجه شدند که باید آب باشند و در ظرف سنت جای گیرند و با صبر و حوصله این کوزه ی چند هزار ساله را به آرامی شکل دهند. این نظریه بسیار متفاوت از نظریه ی قبلی است. در این نظریه نخبگان از وضع موجود ناراضی اند و سعی در اعتلای جامعه دارند. اما در مطلب پیشین، نخبگان از این موقعیت استفاده می کنند. همان طور که پیش تر هم اشاره کردم:

اگر متوجه اشتباهی در ساختار شدیم، انجام یک «کار درست» در آن به منزله ی توجیه و ابقای آن خواهد بود. باید ساختار را تغییر یا تعویض نمود و این، دقیقا خلاقیت است.

بر گرفته شده از پست خلاقیت - ۱ فروردین